Blog autorski Agaty Przybyłek

TRUDNA OPOWIEŚĆ

Napisałam Wam wczoraj, że chociaż piszę teraz drugi tom mojej komediowej trylogii, to dzieje się też coś dziwnego, co zakłóca mi moje normalne funkcjonowanie. Mianowicie , bardzo niedawno, zrodziła się w mojej głowie historia, która po prostu do mnie krzyczy. Nie mam tak zawsze. Nie. Pomimo tego, że napisałam już całe 6 książek, zdarzyło mi się tak do tej pory tylko raz. A teraz drugi. Nie wiem, jak mam poprawnie funkcjonować, skoro siedzi mi ona w głowie i nie odpuszcza nawet na moment, więc pomyślałam, że może zrobi mi się jakoś tak lepiej, kiedy podzielę się z wami fragmentem. Na pewno wyjdzie z tego jakiś większy projekt, ale na tę chwilę jest to zbiór pojedynczych, kilkustronicowych scen. Mam dla Was dziś jedną z nich: 

W samotnej popielniczce stojącej na stole dogorywał ostatni niedopałek, a oni nawet nie zauważyli, kiedy zostali w mieszkaniu sami. Przez uchylone okno wpadało do środka owiewające ich, mroźne, zimowe powietrze, a z nie wyłączonych przez nikogo głośników nadal wydobywała się cicha, senna melodia. Kolejna piosenka z jakiejś przypadkowej playlisty.

- Lubię twoje obojczyki, wiesz? – powiedział rozmarzonym głosem opierając głowę o wyciągniętą na oparciu kanapy rękę.

 Zerknęła na niego z delikatnym uśmiechem, wcale się temu wyznaniu nie dziwiąc, i krzyżując w kostkach wyciągnięte przed siebie nogi wtuliła się w tę jego leżącą za jej plecami rękę jeszcze bardziej.

- Wiem. Mówiłeś to już setki razy. Lubisz moje obojczyki. Wiem o tym.  

Niepewnie powiódł po jednym z nich palcem. 
- Ale chyba jeszcze nigdy nie podobały mi się aż tak. 

Nie odsunęła się, chociaż tego wieczoru ponad milion razy strzepnęła z siebie jego dłonie, więc na jego usta wypłynęło dyskretne zadowolenie. Zamknął oczy rozkoszując się dotykiem jej skóry. Poza obojczykami i olśniewającym uśmiechem lubił też ciepło jej ciała. Chociaż nie… Uwielbiał je. Uwielbiał bez granic. 

- O czym teraz myślisz? – zapytała, tym razem patrząc przed siebie i leniwie uniosła rękę, żeby dotknąć jego wiszącej obok jej głowy dłoni.

- O tobie. I o mnie. 

Przymknęła oczy urzeczona tonem jego głosu. Ona dla odmiany chyba najbardziej lubiła właśnie go słuchać.

- A ty? O czym myślisz? – zapytał, zaplatając palce z jej palcami.

- Nie wiem. Chyba o niczym. Chyba odpływam - wyznała, pomimo tego, że wcale nie była pijana. Chociaż alkohol, który wypiła, sprawiał, że czuła się teraz naprawdę przyjemnie, nadal miała kontakt z rzeczywistością. 

- Aha – mruknął i potarł kciukiem skórę na wierzchu jej dłoni. 

Z zamkniętymi oczami i sielskim uśmiechem zdawała mu się wyglądać teraz trochę jak mała dziewczynka.

- I co jeszcze myślisz? – zapytała. Nie otwierając oczu ani na moment wsłuchała się jeszcze bardziej w dopływającą do jej uszu, cichą muzykę. Podobała jej się. Była przenikająca i smutna. W pewien trudny do opisania sposób wspaniała. 

Znowu potarł kciukiem jej skórę.

- Że chciałbym całować teraz twoje obojczyki - powiedział. 

Powoli otworzyła oczy i przekręciła głowę w jego kierunku. Nadal trzymała go jednak za rękę.

- Co?  Co powiedziałeś?

- Chciałbym cię teraz całować Ada.